In de ban van Amsterdam en ver daarbuiten
(door Aja Waalwijk / gepubliceerd in de Staatskrant)

Van 12 mei tot 6 juni stelt Harry Gijsberts (1974) olieverfschilderijen tentoon in de kleine zaal en rondom de bar in Zaal 100 (De Wittenstraat 100). Veel Amsterdam en met name afbeeldingen van de Dam, maar ook fantasielandschappen, dieren, portretten en heel dik aangezette zeegezichten. Om textuur aan te brengen gebruikt Harry paletmessen en stukjes rubber. De deels ritmisch opgezette reliëfs voorziet hij, na maanden droogtijd, met kwasten en penselen van een herkenbaar beeld. Goede kunst provoceert. De klodders en verfplakken druisen soms totaal in tegen de eroverheen geschilderde stadsgezichten en mensfiguren. In kolkende massa's opgenomen ontstaan er grillige en onscherpe gebouwen en mensfiguren die in het voorbijgaan wisselend vervagen. Je waant je bijziend bij een schilderij van de Dam die als in een waas is vastgelegd.

Harry: 'Ik beeldhouw met verf, zie schilderijen als drie dimensionaal en gebruik meerdere technieken. Soms met klodders kleur op een vlak doek, zodat er een handschrift in reliëf ontstaat. Of ik haal een oud doek van zolder en ga er overheen met een dun laagje verf. Achter het schilderij van de Dam gaat een strand schuil met palmbomen. Ik maakte het tien jaar geleden, maar het beviel mij niet. Het is verrassend hoe het er uiteindelijk uit komt te zien, hoe het inwerkt op elkaar. Ik maakte er een van het Stenen Hoofd. Daarachter ging een afbeelding van een leeuw schuil en dan ontstaan er dit soort van wazige beelden.

Een van zijn doeken, een oogverblindende schilderij, toont de Herenstraat met ochtendtegenlicht. Het formaat en perspectivische werking geeft het gevoel er als door een deur in te kunnen stappen. De lucht, gebouwen en straat in knalgeel en wit staan in schril contrast met de gitzwarte silhouetten en schaduwen van fietsers en wandelaars, die zich, op de rug gezien, voor de beschouwer uit, naar het licht snellen. Harry: 'Iemand met een bijna dood ervaring zag figuren als schimmen naar het licht lopen en raadde mij aan het levensgroot neer te zetten. Ik schilder wat ik mooi vind, de schoonheid van de stad, de architectuur. Het geheel van de Dam met een blauwe lucht levert een bijna Van Goghachtig landschap op. Eigenlijk ben ik heel traditioneel, maar ik giet het in een nieuw jasje. Montichelli schilderde ook heel dik, snel en vrij. Ook Van Gogh was fan van hem.

Naast schilderingen waarin Amsterdam centraal staat, zijn er afbeeldingen van meer symbolische aard; een prehistorische holbewoner die naar een ufo kijkt, de dirigent van de kosmos met gestrekte armen voor een lucht als een draaikolk, of een Pleiadische vrouw, met goudverf opgezet, die in een kobaltblauwe omgeving door een rond venster naar de aarde kijkt. Harry: 'Ik heb veel hindoegoden geschilderd: Shiva, Ganesh, Devi in al haar vormen en ik schilder ook veel UFO's de laatste tijd. Ik kondig ze aan. Ze zijn er altijd al geweest, maar volgens de entertainmentindustrie horen we bang voor ze te zijn. Ze zijn er om ons te helpen. Ik kies voor het mooiste verhalen, bijvoorbeeld dat wij bijgestaan worden in onze ontwikkeling door buitenaardse krachten, maar eigenlijk weet ik het niet'.

Opening 12 mei, 19:30 uur, Zaal 100, De Wittenstraat 100, 1052BA Amsterdam