van nozem tot nu
De Volle Pont is in 1969 opgericht door de twaalfjarige Frans de Wit. Achter zijn huis, in een groengeverfde schuur, oefende het beatbandje The Softs. (De drummer was zijn broer.) Samen met vriendjes uit de buurt (de Amsterdamse Slotermeer) kaapte hij de apparatuur en vormde zijn eigen band, waarin niemand ouder was dan vijftien. De Volle Pont speelde beatmuziek en die was in 1969 UIT. De band miste de techniek (en de wil) om underground te spelen en bleef koppig steken in de r&b-stijl van 1966. In 1971 trad de band een keer op voor een handvol nozems in de poffertjeskraam op de Weteringschans.
Halverwege de jaren zeventig gingen de jongens hun eigen weg. Naderhand bleek dat ze rond 1978 onafhankelijk van elkaar hun draai hadden gevonden in punkbands.
Midden jaren 80 gebeurde er een wonder. Drie van de vijf oorspronkelijke bandleden troffen elkaar bij toeval tijdens een reunieconcert van The Outsiders. De conclusie was snel en beslist getrokken: `Dat kunnen wij beter.` Hun muziek sloot naadloos aan bij de garagerock-revival. In die jaren speelden ze onder meer in de legendarische clubs Melanoom en Armadillo en later in het al even mythische café De Diepte.
Door de combinatie van hun gemeenschappelijke rhythm and blues achtergrond en hun ervaring in punkbands hadden de jongens een instinct ontwikkeld voor de naakte essentie van muziek. De Volle Pont houdt het kort, krachtig, venijnig en ongepolijst. De Volle Pont is NIET retro. Ze zijn domweg blijven steken in 1966.
Wat de band ook onder handen neemt (John Lee Hooker, Wreckless Eric, The Outsiders, The Syndicate of Sound, The Breeders, Raphael Saadiq of... The Softs), het klinkt altijd als 1966. En dat is geen gimmick, geen stijloefening en geen purisme.
Vergeet de eerste, tweede of derde garagerock-revival... Hier is De Volle Pont!